Skupštine u Kragujevcu održavane su u crkvenoj porti i, ponekad, „avliji” Narodnog suda.134 Prva, za Đurđevdan 1824. godine, poslednja, Spasovska, 1837. godine.135 Kada su Obrenovići ponovo zavladali 1858. godine, skupštine su povremeno do 1878. godine održavane u Kragujevcu. Ne bez simbolike i odavanja počasti staroj prestonici bilo je i proglašenje državne nezavisnosti Srbije 1878. godine na Narodnoj skupštini u Kragujevcu. Za vreme kneza Miloša Skupštinama su prisustvovale pozvane starešine i sveštenici. Narodni poslanici birani su u prisustvu starešina na zborovima u knežinama (kapetanijama i srezovima).136 Skupštine su počinjale službom u crkvi, a zvanično su otvarane besedom kneza Miloša, koju je čitao neko od njegovih sekretara. Na velikim Narodnim skupštinama u Kragujevcu proglašene su najvažnije odluke o državnom statusu Srbije: januara 1827. godine svečano je objavljena odredba Akermanske konvencije, na Februarskoj skupštini 1830. prvi Hatišerif, na Trifunskoj skupštini 1834. treći Hatišerif. Najznačajnija je Sretenjska skupština 1835. godine o kojoj će biti reči u kontekstu odnosa kneza i opozicije.
Ukoliko je stara kruška simbolisala despotski karakter vlasti kneza Miloša, skupštine su mu omogućavale da se pokaže u drugom svetlu. Tako je po završetku rada Velike narodne skupštine 1827. godine, sa poslanicima koji su ga ljubili u ruku, svakog otpozdravio poljubcem u čelo.137 Narodne skupštine su jednoglasno izdavale akta kojima je učvršćivana njegova vlast. Tako ga je Skupština 1827. godine – prvi put 1817. godine – potvrdila u zvanju vrhovnog kneza s pravom nasleđivanja i izdala pismenu izjavu blagodarnosti (zahvalnosti). Naime, u odgovoru na kneževu besedu u kojoj su uznošene preduzete mere u obezbeđenju mira („tišine”) u zemlji i najavljeno skoro rešenje državnog statusa, Skupština i Sud opšetnarodni srpski sastavili su akt naslovljen „izjava bladarnosti”. U njemu se, između ostalog, navodi: „Svi mi višerečeni, povtoravajući sve naše dosadašnje zakletve ot 1817-te i 1826-te, potvrđujemo Vas, Sijatelnjejši Knjaže, jednodušno i jednoglasno, i za nas i za decu našu, i ot roda rod, Gospodarem i Knjazem našim, i zaklinjemo se, i za nas i za naše potomke, kako Vama, tako i braći i deci i svoj familiji: da ćemo Vam svagda i u svačemu verni i poslušni biti (…)”.138 Na Februarskoj skupštini 1830. godine, u iščekivanju konačne redakcije Hatišerifa i nameran da mu Porta potvrdi nasledno kneževsko dostojanstvo, knez Miloš je pritvorno abdicirao. Navodeći da je umoran i iscrpljen vladavinom i da je već dosta učinio, predložio je da skupština izabere drugog vladara. „Deputati su vikali da hoće za kneza samo njega i njegovo potomstvo: da i on dalje narodom upravlja i uredi zemlju prema novim potrebama. Usred te graje Miloš napusti Skupštinu, i ona odmah u gomili pođe za njim, isprati ga do dvora pa odatle ode u Narodni sud, gde naročiti odbor sastavi tri akta”. U prvom, naslovljenom na „Izbavitelja i Otca Srbije”, potvrđuje se zakletva vernosti i ponavlja narodna volja da ga priznaje za naslednog vladara.139 Na toj skupštini, koja je imala svečarski karakter, prisustvovalo je oko sedamsto poslanika, prvi put s „punomoćjima”, odnosno potpisima kmetova koji su poslanike birali na skupštinama u knežinama.
Na velikim narodnim skupštinama snažno se ispoljavala kneževa vladarska moć. U dopisu o Trifunskoj skupštini 1834. godine, objavljenom u Novinama srpskim, pisalo je: „Kad Knjaz po mostu pređe preko Lepenice, garda učini mu počest s oružijem, barjaci se saviju i narod stojavši ispred ograde crkvene, pozdravi ga radosnim licem. Isto ovako stojao je narod u dva reda i u ogradi crkvenoj i pozdravljao je knjaza. Knjaz uđe u prepratu crkvenu… bank od kamena od zapadne strane bio je zastrt sedžadama i tako prepravljen za stojanje knjaza”. Na uzvišenju do kneza su bili knežević Milan i Mihailo, sekretar D. Davidović, član Suda L. Teodorović, mitropolit i episkopi. „Knjaz zapovedi svima da pomeću kape na glavu, pozdravi ij s dobro ste mi došli braćo, kako ste? Jeste li zdravo svi na miru?”140
Kako je, međutim, jedna obična skupština izgledala opis nam je ostavio Boa le Kont koji je na knežev poziv, prisustvovao Spasovskoj skupštini u Kragujevcu u junu 1834. godine. „Knez pođe u šest izjutra iz svog dvora. On je bio obučen, kao i svi kapetani, u široku gornju haljinu od crvene čohe, i hodao je s dugačkim štapom u ruci. Pred njim je išlo dvanaest čuvara, svi takođe sa štapom u rukama… Iza kneza koračali su savetnici, ministri i glavniji oficiri. … Zatim se uputi skupštinarima, pozdravi ih, a oni se duboko pokloniše. Veći deo bio je obučen u prosto odelo, u kome rade svoje poslove u polju. Knez se pope na neku vrstu tribine ili male ćoške… Skupštinari okružiše ćošku. Oni svi bejahu gologlavi, i mada je sunce žestoko peklo, izgledalo je da to oni ne opažaju. … Kad je knez seo, on poče govoriti skupštinarima. Razgovor je bio sasvim intiman, i često se prekidaše šalama, koje ih naterahu na veliki smeh”. Knez je poslanicima predložio da se dogovore o načinu ubiranja danka i zabrani zloupotrebe kulučenja naroda kapetanima. Posle obraćanja, knez se povukao, dok su većali kapetani sa ministrima i sudijama, a ostali narodni poslanici odvojeno od njih. Potom su zajednički odlučili da se sačini popis stanovništva i da se kuluk naroda prema kapetanima svede na jedan dan.141
Na Dvoru je do 1830. godine nastala još jedna ustanova – Kneževa („Knjažeska”) svita. Bivši sekretari Kneževe kancelarije i članovi Narodnog suda ulazili su u to telo u kojem su imali posebna zaduženja. Vučić za vojsku, Aleksa Simić za finansije, Avram Petronijević za spoljne „črezvičajne [vanredne] poslove gde je trebalo ličnog sudelovanja i ličnog pregovaranja u ime kneževo” i tako dalje.142 Naravno, u knez Miloševom političkom sistemu tu podelu zaduženja treba prihvatiti krajnje uslovno. Prvi naimenovani član svite bio je arhimandrit manastira Vraćevšnice, kome su bili povereni crkveni poslovi.
Arhimandrit Melentije Pavlović, rodom ih Gornje Vrbave u Gruži, knežev je saborac, čuven po tome što je u odsudnom trenutku bitke na Ljubiću 1815. godine, uzeo doboš i sabrao razbijenu ustaničku vojsku. Uživao je veliko poverenje u domu Obrenovića gde su ga od milošte zvali „Naš Popa”.143 Melentiju je imenovanjem za člana svite formalno potvrđeno zaduženje koje je od početka kneževe vladavine imao u verskim i crkvenim poslovima.144 Naime, crkva na teritoriji Beogradskog pašaluka bila je pod jurisdikcijom Vaseljenske patrijaršije. Beogradskom i Užičkom eparhijom upravljale su grčke vladike. Oni su se izdržavali prihodima koje su sami prikupljali od vernika („mirija” i „dimnica”) i taksama koje su im sveštenici plaćali. Pošto je prikupljanje dažbina koje je predavao Turcima stavio pod svoju kontrolu, knez Miloš je na isti način hteo da iz kontakta sa narodom isključi i grčke vladike. Marta 1823. godine izdao je uredbu po kojoj je finansijske obaveze naroda prema vladikama primio na sebe, odredio je takse koje su se plaćale sveštenicima. U cilju obrazovanja sveštenstva, planirano je da se u Kragujevcu sagradi bogoslovija za „novo sveštenstvo”. Knez Miloš je prethodno na skupštini u decembru 1822. godine imenovao arhimandrita Melentija i Raku Tešića iz Valjevske nahije (pretka pesnika Milana Rakića) za „popečitelje prosveštenija narodnog” i članove svešteničkog suda – konzistorije. Oni su kontrolisali rad sveštenstva, njihove prihode, starali se o učiteljima i školama, ali su svako rešenje morali da podnose knezu na odobrenje. Vaseljenska patrijaršija nije odobrila kneževe mere, ali su Konzistrija i popečiteljstvo formalno trajali do 1825. godine (Raka Tešić umro je 1823).
Sloboda u ispovedanju pravoslavne vere bila je jedan od glavnih zahteva autonomnih prava srpskog naroda, pa kad je ona stečena 1830. godine, prešlo se na rešavanje položaja crkve. Knez Miloševim zalaganjem i priličnim finansijskim izdacima, u septembru 1831. godine potpisan je konkordat sa Vaseljenskom patrijaršijom. Crkva u Kneževini Srbiji – Beogradska mitropolija – postala je samostalna. Vlast u Srbiji stekla je pravo da bira mitropolite i vladike, dok je Patrijaršija obaveštavana o izboru. Time je, uz državnu, stečena crkvena samostalnost što je bilo od izuzetne važnosti za status srpske države.145 Melentije Pavlović postao je prvi beogradski mitropolit. Njega je 1833. godine nasledio pomenuti knežev sekretar Pavle Jovanović, koji je zamonašen i nazvan Petar. Melentije je mitropolijom upravljao iz Beograda, a Petar iz Kragujevca do marta 1835. godine kada je stolicu premestio u Beograd.146
Na vrhuncu vladavine knez Miloš je bio 1833. godine. Do tada je ostvario glavne državne i političke ciljeve: Kneževina Srbija postala je država sa unutrašnjom upravom i samostalnom crkvom, a on vladar sa naslednim pravom. Zato je na Trifunskoj skupštini 1834. godine najavio reformu po kojoj će „svaka struka narodni djela ponaosob i po zakonu ustrojiti”. Najavljene i tokom godine sprovedene reforme nisu dovodile u pitanje autokratsku kneževu vladavinu. Naime, knez je 1834. godine postavio pet „popečitelja” koji su činili „Razmotrilište popečiteljstva”, koje se samo po imenu „popečitelj” moglo uporediti s pravom vladom. Ministri nisu postavljeni odjednom, niti su imali sednice, već su svi bili lično odgovorni knezu Milošu. Najpre je Lazar Teodorović 8. aprila 1834. postavljen za ministra pravde i prosvete (od sredine 1834. samo ministar pravde). Đorđe Protić je 23. aprila imenovan za ministra unutrašnjih dela, Koca Marković za ministra finansija 5. maja, Toma Vučić je od 14. juna bio ministar vojni i Dimitrije Davidović ministar inostranih dela od 20. juna; njemu je naknadno pridodat „resor” prosvete. Postavljeni bez ukaza, odgovorni knezu koji ih je i za najmanju grešku kritikovao, ministri su svoju novu dužnost smatrali za privremenu. Nepoznato je kada su ta ministarstva prestala da postoje.147 Knez je iste, 1834. godine sproveo novu administrativnu podelu. Nahije su nazvane okružja, a teritorija Kneževine podeljena je na pet velikih oblasti – serdarstva. Kragujevačko okružje je sa Požarevačkim, Smederevskim i Beogradskim okružjem ušlo u sastav Podunavskog serdarstva. Veliki serdari, postavljeni od kneza Miloša da kontrolišu mir i poredak u poverenim im oblastima, rad sudova, škola, crkava i drugo, u obavljanju dužnosti bili su, takođe, potpuno potčinjeni knezu Milošu. Kragujevac je sve vreme dok je bio prestonica ujedno bio i okružno središte. Posle Drugog srpskog ustanka, obor knez Kragujevačke nahije bio je Đuka Filipović iz Jagnjila, koji je to bio i pre Prvog srpskog ustanka. Filipović je u decembru 1815. godine čak potpisao jednu naredbu „umesto gospodara Miloša”. Zbog rana zadobijenih u ustanku, preminuo je 1818. godine. Posle njegove smrti više nisu postavljani nahijski knezovi u Kragujevačkoj nahiji.148 Upravu nad Kragujevačkom nahijom knez Miloš je sprovodio u neposrednoj komunikaciji sa starešinama u Jasenici, Lepenici i Gruži, koji su primarno policijski organ vlasti, zaduženi za suzbijanje hajdučije, prikupljanje dažbina, sprovođenje kneževih naredbi. Knez je saborce i trgovačke kompanjone ili dojučerašnje sluge postavio za starešine u okolini Kragujevca – Petra Topalovića, Jovana Dobraču, Tomu Vučića u Gruži, Đorđa Parezana, Milutina Đurđevića u Lepenici, Milutina Savića Garašanina u Jasenici. Novi upravni i policijski aparat nije imao nikakve veze sa ranijom knežinskom samoupravom, sem titule kneza, koju su nosili činovnici tog aparata. Time što je knezove sampostavljao i smenjivao, a oni su morali bespogovorno da sprovode naloge vladara, skupštine u knežinama su izgubile suštinski politički značaj.149 Posebno poverenje i pažnju knez je poklanjao gružanskim knezovima. Petar Topalović je nadzirao gradnju Dvora u Kragujevcu, Vučić je ugušio Đakovu bunu, dok je tridesetih godina Petar Tucaković imao široka ovlašćenja u Kragujevcu.150 U Kragujevcu je 1826. godine osnovan Magistrat nahije kragujevačke.151 Magistrat nahije kragujevačke (1826–1831), Sud (nahije) okružja kragujevakog (1831–1835), Ispravničestvo okružja kragujevačkog (1835–1837), pa ponovo Magistrat okružja Kragujevačkog (1837–1839) i Sud okružja kragujevačkog (od 1839. godine) jedna je ustanova, različitih naziva. „U ovom magistratu sovršuju se samo mala dela; važna obače, a najpače kriminalna predaju se Sudu narodnom u mestu. U ovom magistratu stoji sve po pravilnom ureždeniju, kako što su protokoli i proča druga pisma”, pisao je J. Vujić.152 Dužnosti ispravnika propisane su novembra 1836. godine. Ispravničestva u okruzima sastavljena su od stalnih i promenljivih članova. Poželjno je da članovi budu „ostroumni, čestni, … i ako je moguće pismeni”. Ispravničestvima su sem sreskih starešina i vojnih komandanata potčinjene „ostale vlasti” u okrugu. Izvršni organ ispravničestva su policaj i varoški kmetovi. Iako su u kragujevačkoj varoši policaji, kao izvršni organ, postojali od 1829. godine, o čemu će biti više reči u drugom delu knjige, iz propisa naslovljenog „Dužnosti glavnog policija varoši Kragujevca” od 14. jula 1836. godine, saznajemo da je glavni policaj bio starešina svih policijskih službenika, zadužen za očuvanje javnog reda i mira. Pored toga, glavni policaj trebalo je da proverava ložišta u svim varoškim kućama („motriti na to kako se vatre po kućama lože”), da izvršava naredbe kneza i Saveta. Svaki dan morao je da odlazi u Dvor i da se javlja knezu. „I ovo valja da čini on, bio Knjaz ovdje u Kragujevcu ili odsustvovao odavde”.153
Napomenuto je da su kneza na početku vladavine osporavali saborci iz Prvog i Drugog srpskog ustanka. Dvadesetih godina u „protivborstvo” su stale starešine, koje su koristile narodno nezadovoljstvo zbog teških finansijskih nameta. Knez Miloševu vladavinu posebno je bila uzdrmala buna Miloja Popovića Đaka, koja je krajem januara 1825. izbila u Smederevskoj nahiji. Pobuna je ubrzo zahvatila Kragujevačku, Beogradsku i Požarevačku nahiju. U toku bune, knez Miloš je smenio starešine u Kragujevačkoj nahiji, u Jasenici Milutina Savića i u Lepenici Đorđa Parezana. Na njihova mesta postavio je Andriju Jokića, odnosno Milutina Đurđevića. Vernost mu nisu otkazali Gružani koji su, predvođeni svojim starešinom Vučićem, došli u Kragujevac. Pred pohod na pobunjenike knez Miloš je Vučiću poklonio sablju, što je bilo izuzetno odličje, budući da je do tada nošenje sablje bilo dozvoljeno samo kneževoj braći. Buna je surovo ugušena. Predvodnik bune Miloje Popović Đak javno je pogubljen, opljačkana su sela u kojima je buna izbila. Đakova buna je uzdrmala dotadašnju kneževu vladavinu. U proklamacijama koje je izdao posle ugušene bune, od naroda je tražio da se izjasni u pogledu poreskih obaveza i postupaka starešina. Proklamacije su čitane na knežinskim i nahijskim skupštinama na kojima je narodnom nezadovoljstvu trebalo dati „odisaj”, samo do određene granice, kako, ipak, ne bi Miloševa uprava bila izložena javnoj kritici. Iako je potom na Narodnim skupštinama najavljivao promenu uprave, te promene uslovljavao je prethodnim definisanjem državnog statusa. Kada je to konačno postignuto (1830. i 1833), činovnici su poveli razgovore o unutrašnjem uređenju zemlje, više iza kneževih leđa, nego pred njim.154
Od pojedinih činovnika Kneževe kancelarije, Suda narodnog i Kneževe svite, početkom četvrte decenije 19. veka nastalo je jezgro opozicije knez Miloševoj vladavini. Mnogi su u red kneževih protivnika stupali zbog pretrpljenih uvreda, povređene časti i surovih kazni kojima su bili izlagani (kneginja Ljubica, Đorđe Protić, Vučić…) ili iz principijelnih razloga, zbog upućenosti u državne poslove (A. Petronijević, D. Davidović i L. Teodorović). Zajednički su želeli da ograniče kneževu apsolutističku vladavinu.
„Konstitucija” (ustav) je reč kojom je trebalo rešiti nesnosni politički poredak. Vuk u poznatom pismu iz 1832. godine poručuje knezu Milošu: „Valjalo bi dati narodu pravicu, ili, kao što se danas u Evropi obično govori, konšitituciju.” Jovan Bobovac, član Narodnog suda je 1831. izjavio da „Gospodar treba da da konstituciju, pa će sve biti mirno i zadovoljno”. Ubrzo je posle te izjave misteriozno umro.155
134 Spasovska skupština 1834. održana je u dvorištu Narodnog suda (SN, br. 22, 2. jun 1834). 135 U Kragujevcu su dok je Kragujevac bio prestonica Srbije održane sledeće Narodne skupštine za vreme prve vlade kneza Miloša: Đurđevska i Mitrovska skupština 1824, Đurđevska 1825. i vanredna skupština u junu 1825, Đurđevska skupština 1826, Velika narodna skupština 1827, Decembarska skupština 1827, Đurđevska i Mitrovska 1828, Februarska 1829, Đurđevska 1829, Velika narodna skupština 1830, Narodna skupština 1831, Narodna skupština 1833, Velika Narodna skupština 1834, Spasovska skupština 1834, Sretenjska velika skupština 1835, Petrovska skupština 1835, Duhovska skupština 1836. i Spasovska skupština 1837. godine (R. Ljušić, Kneževina Srbija, 209–214; B. Radovanović, nav. delo, 165–178; Dragoslav Stepković, Skupštinska zasedanja u XIX veku u porti stare Miloševe crkve u Kragujevcu, u: Spomenica dva veka Stare crkve, 57–69). 136 Iz nahije Kragujevačke skupštini u junu 1825. prisustvovali su: iz knežine Gruže: Petar Župljanin iz Čukojevca, Stefan Mihajlović iz Vitanovca, Arsenije Antonijević iz Knića, Jeremija Živanović iz Ramaće, Milenko Vujadinović iz Opornice; iz knežine Jasenice: Andrija Riznić iz Banje, Đorđe Joksimović iz Orašca, Luka Sandić iz Bukovika; iz knežine Lepenice: Uroš Novaković iz Žabara, Jovan Marinković iz Čumića, Petronije Jaćimović iz Resnika i Risto Đorđević iz Komarice (Kragujevačka nahija, 360–361). Na Spasovskoj skupštini 1837. iz okružja Kragujevačkog prisustvovali su: Stevan Mijailović iz Vitanovaca, Vuk Tucaković iz Čestina, Petar Tucaković, starešina sreza Gružanskog, Teodor Stojadinović iz Zagorice, Milutin Đurđević, starešina sreza Lepeničkog, Dimitrije Đurić iz Trešnjevice, Živojin Joksimović, starešina sreza Jaseničkog, Ilija Borisov iz Beloševca, Dimitrije Milojević, starešina sreza Kragujevačkog i Gaja Riznić, asesor Ispravničestva (SN, br. 24, 19. jun 1837). 137 M. Gavrilović, Miloš Obrenović II, 237–243; B. Radovanović, nav. delo, 170. 138 M. Gavrilović, Miloš Obrenović II, 241–242; S. Novaković, Adrese Narodnih skupština, 153–163. 139 M. Gavrilović, Miloš Obrenović III, 159–160. 140 SN, br. 5, 3. februar 1834; M. Gavrilović, Miloš Obrenović III, 495–497. 141 S. Novaković, Srbija u godini 1834, 41–42. Đorđe Protić je kod ruske vlade 1837. godine op tuživao kneza Miloša za samovolju. Prema njegovom mišljenju, skupštine su na početku vladavine kneza Miloša „neku važnost imale, ali od nekoliko godina ovamo knjaz samo zato narodne skupštine poziva da se stari običaj, pa ako će samo svojom senkom, sasvim ne ukine, da svima pokaže da se on o zemaljskim delima s narodom dogovara a najviše, i upravo, samo da mu objavi njegovu volju i njegove zapovesti”; (R. Ljušić, Obraz vladanja knjaza Miloša, 99); Isti, Kneževina Srbija, 211. 142 M. Petrović, Finansije i ustanove I, 556–557. 143 M. Đ. Milićević, Pomenik, 491–493. 144 U Vraćevšnici knez je sahranio majku Višnju i ćerku Anu 1818. godine (R. Ljušić, Obrenovići i njihov rodoslov, Gornji Milanovac 1998). 145 N. Petrović, Građa za istoriju II, 424–430; M. Gavrilović, Miloš Obrenović II, 672. Godišnji porez koji je Srbija uplaćivala Vaseljenskoj patrijaršiji na ime njenih izgubljenih prihoda za Beogradsku i Užičku episkopiju iznosio je 6.000 groša. Kada je Beogradskoj mitropoliji priključena Timočka episkopija 1834. godine, taj iznos je uvećan za još 3.000 groša (R. Ljušić, Kneževina Srbija, 20–21). 146 Mitropolit Petar stanovao je u Kragujevcu, u kući koja je unajmljena od Mijovića. Marta 1835. godine u istu zgradu smestio je kancelariju Teodor Herbez (AS, KK, XV–1550, 1561). 147 M. Petrović, Finansije I, 558, 561–563; R. Ljušić, Kneževina Srbija, 221–222; Vlade Srbije 1805–2005, 70–71. 148 M. Petrović, Finansije i ustanove I, 367; Kragujevačka nahija, XIV–XV. 149 Kragujevačka nahija, XV–XVI. 150 U jednom trenutku bio je gružanski kapetan i komandant Sredotočne vojne komande, pa je knez Miloš aprila 1836. godine zahtevao da se izjasni na kojoj će dužnosti ostati „što niko u Srbiji dva zvanija nema”. Tucaković se na kraju opredelio za strešinstvo u Gruži (AS, KK, XV–1739). 151 M. Petrović, Finansije i ustanove I, 159, 177, 196, 218. 152 J. Vujić, nav. delo, 172; M. Petrović, Finansije i ustanove I, 606–607; M. Gavrilović, Miloš Obrenović II, 313; R. Ljušić, Kneževina Srbija, 233. 153 Zbornik zakona i uredaba u Knjažestvu Srbiji u dosadanjim zbornicima neštampanih a izdatih od 2. februara 1835. do 23. oktobra 1875, Beograd, 1877, 139–144; 124–125, 213. 154 Beleške Mladene Žujovića državnog savetnika, Beograd 1902, 7; M. Gavrilović, Miloš Obrenović II, 576; M. Đorđević, Đakova buna, Beograd 1953; R. J. Popović, Toma Vučić Perišić, 39–41. 155 V. S. Karadžić, Istorijski spisi I, 187; R. Ljušić, Kneževina Srbija, 429–431; R. J. Popović, Ustavobraniteljska generacija u: Pero i povest, srpsko društvo u sećanjima, Beograd 1999, 67–71. Bobovac je napadnut na putu i od zadobijenih batina preminuo (M. Đ. Milićević, Pomenik, 38).
Komentara: 0