Kragujevac je gubitkom prestoničkog statusa 1839. godine ostao samo sedište Kragujevačkog okruga, koji su sad činili Lepenički, Jasenički i Gružanski srez. Ukinut je Kragujevački srez ustanovljen 1837. godine.232 Pošto je Ustavom iz 1838. godine razdvojena sudska i upravna vlast, prva je pripala Sudu okruga kragujevačkog, a druga Načelstvu okruga kragujevačkog. Načelstvo je konstituisano u martu 1839. godine kada su ukazima ministra unutrašnjih dela postavljeni načelnik Milutin Đurđević, pomoćnik Ranko Matejić, blagajnik (kaznačej) Jovan H. Tripković i pisar Simeon Vesović.233 Okružni sud uspostavljen je takođe marta 1839. godine i u njega su imenovani dojučerašnji članovi magistrata.234 Sredotočna vojna komanda je ukinuta, a Cvetko Stojković, dotadašnji „kragujevački policaj” ostao je bez službe.235 Nešto ranije otpušteni su momci kneza Miloša.236 Kragujevčane je sredinom juna uznemiravalo to što činovnici „koji ni za čim tam (u Beograd – prim. R.P) ići nemaju, niti se pozivaju, odavde sve jednako odlaze i time neku sumnju među ljudima podižu i ostavljaju”.237 Za vreme vladavine Namesništva (Avram Petronijević, Jevrem Obrenović, Toma Vučić Perišić) 1839/40. godine činovništvo se podelilo na pristalice dinastije Obrenović i pristalice ustavobranitelja.238 U kragujevačkom načelstvu Milutin Đurđević podržavao je Obrenoviće, a Ranko Matejić ustavobranitelje. Đurđević je bio potomak Đurđa, pobratima ili brata Karađorđeve majke Marice. Jovanu Hadžiću kazivao je da je Karađorđe kao „šiparac” odrastao u njegovoj kući u Žabarima. Kao trgovac stokom stekao je ugled. Knez Miloš ga je posle Đakove bune postavio za starešinu Lepeničke knežine (sreza) i na toj dužnosti ostao je do 1839. godine.239 Ranko Matejić, sin topolskog kneza Mateje Jovičića, bliskog Karađorđevog saborca iz Prvog srpskog ustanka, pohađao je Veliku školu u Beogradu i jedno vreme služio je u kneževom konaku u Kragujevcu.240 Đurđević je svoju privrženost knezu Milošu tajno iskazao u vreme vojničke pobune u Kragujevcu. Naime, on je naoko bespogovorno slušao naredbe Ministarstva unutrašnjih dela i „povelitelja” Vučića, a u stvari, prema pobunjenim vojnicima držao se pasivno.241 Posle abdikacije kneza Miloša, kada su prikupljeni iskazi pred vanrednim sudom za suđenje učesnicima pobune, utvrđeno je da je po kneževim tajnim nalozima pripremao kmetove za odlazak u Beograd „kneza da traže”.242 Đurđević je energičnije u korist Obrenovića radio u zimu 1839/40. godine. Na vest da je knez Mihailo iz Carigrada krenuo u Srbiju, nameravao je da ga sa granice dovede u Kragujevac.243
Buntovno raspoloženje u narodu osećalo se naročito u Kragujevcu i Gruži. Zato je Popečiteljstvo unutrašnjih dela poslalo posebnu komisiju u Kragujevac koja je zaključila da je Đurđević glavni krivac „zbog nespokojstvija onamo porodivšeg se”.244 Pod izgovorom zvaničnog posla Đurđević je pozvan u Beograd, uhapšen je, pa je nekoliko nedelja proveo u zatvoru. Sa ostalim političkim krivcima, amnestiran je marta 1840. godine, kada je knez Mihailo preuzeo vlast.245
Sa druge strane, Matejić je, kao ustavobranitelj, u jesen 1839. godine vodio tajnu prepisku sa ministrom pravde Stefanom Stefanovićem Tenkom i radio na smeni dinastije Obrenović, u korist Karađorđevića.246 Pošto je knez Mihailo od Namesništva preuzeo vlast u martu 1840. godine, ustavobraniteljska propaganda je ustuknula, a inicijativu su preuzeli obrenovićevci. Činovnici naklonjeni dinastiji podsticali su masovna okupljanja naroda koji je, pod vidom zaštite vladarskih prava kneza Mihaila, iz svoje sredine progonio ustavobraniteljima naklonjene činovnike. Načelnik Đurđević je 11. maja 1840. godine obavestio Ministarstvo unutrašnjih dela o pokretu u Jasenici, koji se ubrzo proširio po celom Kragujevačkom okrugu, sa zahtevom „da Knjaza i Sovjet međ’ sobom dovede i dobra narodnja u sredini vidi”.247 Opština kragujevačka je u isto vreme knezu tužila Matejića „koji je jošt s početka prošaste godine neprestano se trudio i nastojavao podstrekavanjem svojim narod protiv Vaše svetlosti pobuditi, dejstvujući da Vaša Svetlost i Vaša Svetla familija u Srbiji više ne carstvuje”.248 Matejić, nesiguran u svom položaju, u noći između 10. i 11. maja 1840. godine napustio je Kragujevac i pridružio se ostalim ustavobraniteljima u Beogradu.249
„Narodno dviženije” obrenovićevca zahvatilo je većinu okruga u Srbiji.250 Gomile bučnog naroda kretale su se prema Beogradu da knezu predoče opasnost daljeg zadržavanja u Beogradu. Navodili su za primer abdikaciju kneza Miloša „dodavajući da se onako s njime dogodilo ne bi da je on u vnutrenosti svog otečestva bio”. Pominjali su Karađorđa i njegovu vladu koji su „bivši na granici austrijskoj i s narodnom aznom u austrijsku stranu prebegli i narod bezglav ostavili”. Da bi se to sprečilo, knez Mihailo treba da pređe u Kragujevac „u sredinu, kao što je bilo, … gde će ličnost kneza i kasa narodna obezbeđeni biti”.251
Dodatni zamah zahtevu o premeštanju prestonice dao je sam knez, koji je došao u Kragujevac i odatle nameravao da krene u obilazak Kneževine. Međutim, u bivšoj prestonici čekale su ga pristalice iz raznih krajeva Srbije sa istim zahtevom.252 Pod pritiskom naroda, knez je 22. maja 1840. godine zatražio mišljenje Saveta. Tri dana kasnije Savet se saglasio sa odlukom „no da se najpre zdanija za kancelarije spreme i činovnici postaraju se kvartire sebi naći i da knjaz svojom knjažeskom reči garantuje da nikoga od sovjetnika narod tamo napasti neće”.253 Knez je potom 27. maja 1840. izdao ukaz o premeštanju prestonice iz Beograda u Kragujevac. U Kragujevac je poslat registrator Saveta Sima Stanojlović sa jednim pandurom da pripremi prostorije „u zdaniju onom gdi je i pre bio”, u koje bi se smestio Savet. Već 6. juna Savet je krenuo iz Beograda u novu-staru prestonicu.254
Kao što je rečeno, za vreme bune 1839. godine prestonica je premeštena u Beograd. Za vreme bunta 1840. godine prestonica je vraćena u Kragujevac. Pokazalo se da je odluka o prestonici države donošena sa stanovišta trenutnih političkih i dinastičkih interesa. Knezu Mihailu i Obrenovićima je odgovaralo da se nađu u sredini u kojoj su imali privrženike, za razliku od Beograda, u kojem se nalazila turska posada, špijuni, politička opozicija i neprijateljski nastrojena čaršija. Istina, u Kragujevačkom okrugu, Gružani su pristajali uz svog nekadašnjeg starešinu Vučića, dok su Jasenica i Lepenica, većinski podržavale kneza Miloša i Obrenoviće.
Savet koji je u junu 1839. godine odlučio da se prestonica premesti u Beograd i Savet koji je nepunu godinu dana kasnije rešio da se centralno pravlenije vrati u Kragujevac, bitno se razlikovao po sastavu. Naime, ustavobranitelji su podrivačkim radom na Porti u zimu 1839/40. godine izdejstvovali da se knezu Mihailu u vreme njegovog povratka u Srbiju postave savetnici Avram Petronijević i Toma Vučić Perišić. Porta je njihovim imenovanjem, protivno Ustavu, svesno narušavala kneževa vladarska prava, jer je knez u donošenju odluka morao prethodno da se sa njima dogovara. Zbog toga je na Narodnoj skupštini u Beogradu u martu 1840. i potom u pokretu obrenovićevaca širom Srbije, traženo da se knez oslobodi nametnutih savetnika i da mu se vrate potpuna vladarska prava. Sa druge strane, Petronijević i Vučić, pravdajući se ugroženom ličnom bezbednošću, najpre su knezu podneli pisane ostavke na svoja zvanja, a pošto im nisu bile uvažene, početkom maja 1840. prebegli su u beogradsku tvrđavu pod tursku zaštitu. Taj postupak – da najviši srpski zvaničnici traže zaštitu dojučerašnjih ljutih protivnika, što je bilo nezamislivo za vreme knez Miloševe vladavine, označavao je početak novog razdoblja u političkim odnosima u Srbiji. Porta je od tada, naime, postala aktivini učesnik u unutrašnjim političkim međusobicama u Srbiji.255 Za primerom Vučića i Petronijevića krenuli su i drugi ustavobranitelji.
Đorđe Protić u memoaru pisanom s bliske vremenske distance opisao je događaje u Srbiji od juna 1839. do kraja 1840. godine. Navodi da su se prilikom glasanja u Savetu, protiv premeštanja prestonice u Kragujevac izjasnili Lazar Teodorović i Prota Matija Nenadović, dok je ministar pravde i prosvete Stefan Stefanović Tenka najpre glasao za premeštanje, pa se potom predomislio. Sudije Apelacionog suda Jevrem Nenadović, Laza Zuban i Jovan Veljković, koje su pobunjeni vojnici hapsili 1839. godine, takođe su se protivili vraćanju u Kragujevac.256 Kada se smestio u Kragujevac, knez Mihailo je u Savet, umesto opoziciono nastrojenih ustavobranitelja koji su ga napustili, imenovao svoje pristalice – Milutina Đurđevića, Teodora Herbeza, Goluba Petrovića, Stefana Radičevića, Stefana Markovića i druge, čime je Savet postao oruđe u rukama njegove vlade.257 Tokom maja i juna 1840. godine promenjeni su i ministri. Umesto Avrama Petronijevića, za kneževog predstavnika i ministra inostranih dela postavljen je dotadašnji ministar unutrašnjih dela Đorđe Protić. Cvetko Rajović je u maju imenovan za ministra unutrašnjih dela. Umesto ministra pravde i prosvete Stefana Stefanovića Tenke, koji je sa dužnosti odstupio 17. maja, postavljen je privremeno Lazar Teodorović, pa Golub Petrović i na kraju Stefan Radičević. Konačno, umesto Alekse Simića ministra finansija, privremeno je dužnost obavljao Cvetko Rajović, da bi 25. maja 1840. godine bio imenovan Anta Protić.258
Kada je 1840. godine Kragujevac ponovo postao prestonica, okružno načelstvo je vraćeno u zgradu nekadašnje državne pekare; Ministarstvo unutrašnjih dela, Finansija i Pravde/Prosvete smešteno je u „novo zdanije do kasarne, koje još nije dograđeno, no koje će skoro biti gotovo”, Apelacioni sud u zgradu „gdi je Tipografija bila”, a Glavni vojni štab u kasarnu.259 Predstavništvo i Ministarstvo inostranih dela bili su u Velikom konaku.260
U Kragujevcu su premeštanjem prestonice ustanovljene pošta i obnovljena je policija. Pošta („post ekspedicija”) u Kragujevcu osnovana je 16. juna 1840. i smeštena je u Ministarstvu unutrašnjih dela. Trebalo je da u novim političkim okolnostima i na savremenim osnovama poboljša komunikaciju između državnih nadleštava, pre svega u Beogradu i Kragujevcu, i omogući građanstvu pisanu komunikaciju i prenos vrednosnih pošiljki. Iz prestonice pisma su odašiljana u sve delove zemlje sredom i subotom. Za brze poruke i dalje su korišćeni tatari. U jesen 1840. godine je planiran prenos tipografije i uredništva Srpskih novina u Kragujevac, ali se od toga odustalo.261
Knez Mihailo je po dolasku u Kragujevac organizovao „Policiju varoši Kragujevca”, koja je pored javne bezbednosti trebalo da spreči političko rovarenje opozicije u prestonici. Policaj Cvetko Stojković, koji je na toj dužnosti bio do 1839. godine, pisar Vule Janković dotadašnji praktikant Suda, i četiri pandura činili su to novo nadleštvo koje je bilo u rangu sreskih načelstava i pod neposrednom upravom okružnog načelnika.262 Policaj je, međutim, pod svojom upravom imao opštinske kmetove, upravnike kvartova i noćne patrole u koje su po utvrđenom rasporedu bili uključeni svi građani. Policija je motrila na sve koji su dolazili u Kragujevac i nijedno lice nije smelo doći ili napustiti prestonicu, a da mu se ne overe putne isprave, prijavi ili odjavi boravište.263 Dok je prestonica bila u Kragujevcu, dotle je postojala policija. Knez Mihailo je ukazom 22. jula 1841. godine, na predlog Saveta odlučio da ukine tu instituciju, s obrazloženjem da se „Centralno pravlenije odonud opet u Beograd vratilo, tako su se policajna dela u Kragujevcu sasvim umanjila, da je policija sad sasvim tamo neporebna”.264
Drugačije je bilo sa vojskom. Knez je prema zakonu o Garnizonoj vojsci imao pravo u prestonici da ima jednu četu pešadije, vojni orkestar i odeljenje artiljerije. Međutim, prelaskom u Kragujevac, vojnu posadu činile su garda, tri čete pešadije, baterija artiljerije, eskadron konjice, vojna muzika i odeljenje šivača.265 Nastojanje da vojsku stavi pod svoju neposrednu kontrolu i da iz komandovanja njome isključi Ministarstvo unutrašnjih dela, knez je iskazao 15. jula 1840. godine kada su oficiri i „dosad skupljeni vojnici” u Kragujevcu položili zakletvu „knjazu i otečestvu”. Zakletvu su u kasarni, uz prethodni crkveni obred osvećenja vode, napismeno knezu predali oficiri i podoficiri, a potom su vojnici „metnuvšši levu ruku na prsi, a desne sastavivši tri krstna prsta i pruživši u visinu k barjaku” izgovorili zakletvu koju je sveštenik čitao.266 Za 800 vojnika, koliko je bilo pod oružjem u Kragujevcu, sagrađena je nova kasarna koja je ponela ime kneza Mihaila.267 Radi osnaživanja vojske, knez je u septembru 1840. godine za načelnika Garnizone vojske postavio penzionisanog ruskog državnog savetnika Ivana Kuzmića Danilovića.268 Navedene promene zakonski su uokvirene 19. septembra 1840, kada je donet „Zakon vojeni”.269
232 U opštinu Kragujevačku 1839. godine ulazili su varoš Kragujevac sa 376 poreskih glava i 366 kuća i Sušica sa 24 poreske glave i 18 kuća (R. Ljušić, Popis poreskih glava, kuća i članova mirovnih sudova Kneževine Srbije iz 1839, Mešovita građa Miscellanea IX (1981), 74). 233 SN, br. 11, 18. mart 1839 (VI). SN, br. 13, 1. april 1839 (VI). Rista Tucaković postavljen je za načelnika Sreza gružanskog, Jovica Nikolić (Nikolajević) za načelnika sreza Lepeničkog i Živojin Joksimović sreza Jaseničkog. 234 SN br. 10, 11. mart 1839 (VI); SN br. 11, 18. mart 1839 (VI). Postavljenjem predsednika Dmitra Milojevića i članova Riste Jovanovića, Todora Petrovića i Mijata Đorđevića formiran je okružni sud. 235 Ministarstvo unutrašnjih dela je cirkularom 13. aprila 1839. propisalo da se „policaji” u ispravničestvima u službi zadrže do Đurđevdana (AS, MUD-p, 1839, IV, 90).AS, MUD-p, 1839, I, 158; 1839, I, 75. 236 Đoka Janković iz Zaglavka, srez Račanski, Tanasije Kostić iz Pakovaća, srez Trnavski, Đorđe Džida iz Beograda, Mijailo Radivojević iz Kovačevca, srez Jasenički, Neša Ignjatović iz Klenja, srez Mačvanski, Jovan Vlajić iz Bušnice, srez Kačerski, Jevrem Janković iz Kotraće, srez Jasenički, Marko Divčanin iz Divnice, srez Tamnavski, i Jovan Marković iz Valjeva (AS, MUD-p, 1839, I, 158). 237 AS, MUD-p, 1839, III, 70. 238 Posle abdikacije kneza Miloša 13. juna 1839. godine na presto je stupio knez Milan. Namesništvo je obrazovano odlukom Saveta 14. juna, i ono je upravljalo zemljom u ime bolesnog kneza Milana; posle njegove smrti 8. jula 1839, u ime odsutnog kneza Mihaila. Ukinuto je kada je knez Mihailo povratkom u zemlju preuzeo vlast 15. marta 1840. godine. 239 Đurđević je kao privrženik kneza Mihaila proteran iz Saveta 1842. godine. Godine 1844. zatočen je u Gurgusovačku kulu. Kao penzioner umro je u Žabarima 1850. godine (Dejan Obradović, Đurđević Milutin, Srpski biografski rečnik 3, D–Z, Novi Sad (2007), 634–635; J. Hadžić, Spomeni iz moga Dnevnika, Ogledalo srpsko I (1864), 293; LJ. Popović, nav. delo, 25. 240 Matejić je marta 1821. molio sekretare Nikolajevića i Teodorovića da ga preporuče knezu za pisara Kancelarije ili upravnika mukade u Topoli „umesto Pavla” (Kragujevačka nahija, 136, 139, 140). Matejić je 1842. godine imenovan za privremenog, a februara 1843. za stalnog okružnog načelnika u Kragujevcu. Od 1857. godine član je Saveta. Umro je u Topoli 1874. godine (LJ. Popović, nav. delo, 66, 68; Konstantin Nenadović, Život i dela velikog Đorđa Petrovića i njegovih vojvoda II, Beč 1884, 215–216; Ninoslav Stanojlović, Matejić Ljubomir, Srpski biografski rečnik 6, 2014, 276). 241 AS, MUD-p, 1839, III, 52. Đurđević je 30. maja 1839. primirio pobunjene vojnike iz garnizona u Kruševcu koji su zaostali u Kragujevcu (AS, ČS–3). 242 Reč je o Črezvičajnom sudu nad buntovnicima kojim je predsedavao Lazar Arsenijević Batalaka (R. Ljušić, Prvo namesništvo 1839–1840, Beograd 1995, 126–127); AS, Črezvičajni sud (dalje: ČS), 38. Presudom Črezvičajnog suda septembra 1839. Đurđević je proglašen krivim. Apelacioni sud je doneo strožu presudu – izbacivanje iz službe – ali je Namesništvo, na kraju, naložilo Ministarstvu unutrašnjih dela da ga kazni strogim ukorom. U Srpskim novinama objavljen je izvod presude nad Milutinom Đurđevićem (SN, br. 48, 4. novembar 1839). 243 R. Ljušić, Prvo namesništvo, 122–123. Ranko Matejić izvestio je Ministarstvo unutrašnjih dela 15. januara 1840. „da se ovdi u varoši i Srezu gružanskom od nekoliko dana neke neuputne reči govore i gungule nekakva prave, koje po svoj prilici protivu današnjeg mira i blagostojanija narodnjega, kao i protivu samoga Ustava klone. Budući se ljudi predpomenuti mesta sve nešto i okol nečega žure, neko nezadovoljstvo otkrivaju i neke črezvičajne šapute među sobom čine” (AS, MUD–p, 1840, I, 17). 244 AS, MUD-p, 1840, III, 66. 245 AS, MUD-p, 1840, III, 104, IV, 133. 246 AS, ČK, 70 (Akta o krivici Ranka Matejića). 247 AS, MUD-p, 1840, XI, 182; R. Marković, Pitanje prestonice, 106. 248 Zahtev su potpisala 32 „verna podanika obštine kragujevačke”: Neša Jovanović, Filip Miladinović, Andrija Vasić, Vučko Nešković, Cvetko Stojković, Vule Mirković, Stefan Ilić, Mitar Srećković, Cvetko Stojanović, Radonja Ilić, Janaćko Grudić, Ilija Marković, Stanko Nikolić, Stanko Topal Pavlović, Đorđe Milojević, Marko Simić, Adžija Savo Stefanović, Mileta Srećković, Vasa Milojević, Stevan Đorđević, Ivanko Milenković, Dina Mladenović, Vićentije Vlajić, Ivan Stevanović, Milivoje Đorđević, Sima Mijović, Ilija Bogićević, Vukosav Todorović, Jovan Sivić, Sima Radivojević, Radovan Bogdanović, Deno Stojković (AS, ČK, 70). 249 Đurđević je 11. maja 1840. godine obavestio Ministarstvo da je Matejić „noćas nekud otišao” (AS, MUD-p, 1840, XI,182). 250 AS, Varia, I, 12, 9203. 251 Isto. 252 Memoar Đorđa Protića, A SANU, 9203. 253 AS, DS, Protokoli sednica Saveta, 1840/526. 254 AS, DS, Delovodni protokol, 1840/541; Protokoli sednica DS 1840/396, mkf. rol. 74. 255 R. J. Popović, Avram Petronijević, 130–132; Aleksa Ivić, Borba kneza Mihaila protiv Tome Vučića Perišića od 1840. do 1842. godine, SKG, nova serija, knj. XI, br. 2 (1924). 256 Memoar Đorđa Protića, A SANU 9203. Na sednici Saveta 4. juna 1840, na kojoj je odlučeno da se krene u Kragujevac, prisustvovali su Jevrem Obrenović, Mileta Radojković, Petar Tucaković, Vule Gligorijević, Stanko Jurišić, Stefan Stojanović i Milosav Zdravković Resavac (AS, DS, Protokoli sednica 1840/568). 257 Knez je ukazom od 2. jula 1840. umesto umrlih članova Saveta Ranka Majstorovića i Đorđa Parezana u Savet imenovao direktora Kneževe kancelarije Pauna Jankovića i glavnog sekretara Saveta Stefana Markovića (SN, br. 27. 6. jul 1840). 258 Vlade Srbije 1805–2005, 75–78. 259 Trebalo je da svako ministarstvo u Kragujevac pošalje po jednog činovnika radi uređenja kancelarija. Iz Ministarstva unutrašnjih dela poslat je sekretar Jovan Nikolić i računovođa Aleksa Anastasijević. Iz Vojnog štaba upućen je vojni komesar major Milivojević (AS, MUD-p, 1840, I, 27). 260 Zgrada bivše pekare u koju je bilo smešteno Načelstvo nije odgovarala novoj nameni, pa je knez Mihailo u septembru 1840. godine odobrio da se pri toj zgradi za potrebe Načelstva dogradi zatvor i konjušnica (AS, MF, 1840/485). 261 R. Marković, Pitanje prestonice, 122–123; SN, br, 24. 15. jun 1840. AS, MUD-p, XV, 23. Velibor Berko Savić, Kragujevac–prestonica kneza Mihaila, Koraci 1–2 (XXI), 72–84. 262 Knez Mihailo je 17. juna 1840. godine predočio Savetu potrebu organizovanja policije u Kragujevcu i predložio njeno organizovanje. Savet je od Ministarstva unutrašnjih dela tražio izradu projekta (AS, DS, Protokoli sednica, 1840/590). Ministarstvo je 27. juna prosledilo Savetu na odlučivanje nacrt projekta i Savet je odobrio jednog policaja, pisara i 4 pandura (AS, DS, Protokoli sednica, 1840/ 627); SN, br. 28, 13. jul 1840; Ustrojenije policije varoši Kragujevca u: SN br. 35, 24. avgust 1840; R. Marković, Pitanje prestonice, 121–122. 263 R. Marković, Pitanje prestonice, 124–125. 264 AS, DS, Protokoli sednica, 1841/184. Policaj Stojković je posle razrešenja postavljen za nadzornika menzulane u Batočini. 265 R. Marković, Pitanje prestonice, 125. Knez Mihailo je 17. juna 1840. zatražio od Saveta da u Kragujevcu obrazuje eskadron konjice (AS, DS, Protokol sednica 1840/724). 266 SN, br. 28, 13. jul 1840. 267 R. Marković, Pitanje prestonice, 125–126. Stara kasarna u Kragujevcu bila je toliko propala da vojnici više u njoj nisu mogli da obitavaju, „sve dok se ne bi zidovi sasvim iznova napraviti dali”. Glavni vojni komesarijat je predlagao Ministarstvu unutrašnjih dela 8. novembra 1841. godine da se artiljerci i jedna pešačka četa premeste iz stare u novu kasarnu, „gdi udobni mesta za dovoljno ima, no samo da se kreveti iz soba stare kasarne povade”. Šivači bi onda iz nove kasarane prešli u zgradu na levoj obali Lepenice, „gdi je gimnazija bila” (AS, MF–a, 1841, VII, 502). 268 SN, br. 35, 24. avgust 1840. Svečanost polaganja vojničke zakletve proslavljena je uz obilje hrane i pića. Knez je vojsci poklonio tri vola i vino (SN br. 35, 24. avgust 1840). Ukazom od 20. avgusta 1840. Ivan Kuzmić Danilović postavljen je za načelnika Garnizone vojske (SN, br. 35. 24. avgust 1840). 269 Zakon vojeni od 7/19. septembra 1840. ne nalazi se u Zbornicima zakona i uredaba. O njemu se u istoriografiji malo zna. U Kragujevcu je svečano obnarodovan 1/13. juna 1841. godine (SN, br. 24, 14. jun 1841).
Komentara: 0