Poslednja Narodna skupština za vreme vladavine kneza Mihaila održana je u Kragujevcu od 29. septembra/11. oktobra do 13/25. oktobra 1867. godine. Miholjska skupština je sazvana po zakonu iz 1861. godine. Po ovom zakonu knez je imao pravo da imenuje predsedništvo Skupštine. Za predsednika je postavljen Živko Karabiberović, za potpredsednika Todor Tucaković, za sekretare Milan Đ. Milićević i Đorđe Pantelić. Knez Mihailo je besedom otvorio Miholjsku skupštinu. U adresi je grupa liberalnih poslanika na čelu sa jagodinskim poslanikom protom Jovanom Jovanovićem iznela predloge o povećanju udela Narodne skupštine u zakonodavnoj vlasti. U prilog tome liberali su, mada veoma stidljivo, tražili da se uvede ministarska odgovornost kako prema knezu tako i prema Narodnoj skupštini, da Skupština sama bira svoje predsedništvo, a ne da ga postavlja knez i da se donese zakon o slobodi štampe. Skupštinska opozicija je u stvari tražila vraćanje zakona o Narodnoj skupštini iz 1859. godine. Međutim, svi predlozi poslanika su bili odbijeni, jer su se tome usprotivili poslanici odani knezu.

Režim kneza Mihaila Obrenovića je „privremenim obustavljanjem rada Društva srpske slovesnosti, aferom Velikog suda i odlaskom vodećeg liberalnog ideologa, Vladimira Jovanovića iz Srbije, pokazao da opozicionom pokretu u Srbiji nema mesta.“ Nakon ubistva kneza Mihaila Obrenovića 1868. godine, Namesništvo je uspelo da na svoju stranu pridobije većinu liberala za donošenje novog Ustava. Korenite političke reforme su započele usvajanjem Ustava iz 1869. godine i organskih zakona za vreme zasedanja prve zakonodavne skupštine u Kragujevcu 1870. godine.

Izvor: Univerzitet u Nišu, Filozofski fakultet - Doktorske akademske studije istorije "Političke stranke i uvođenje parlamentarizma u Srbiji od 1881. do 1903. godine (doktorska disertacija - mentor: prof. dr Božica Mladenović, kandidat: Miroslav Pešić; Niš, 2013. godine) 

Otvarajući Miholjsku skupštinu u Kragujevcu, knez Srbije Mihailo Obrenović je rekao: "Jedina moja i narodna velika želja ispunjena je, jer su garnizoni turske vojske iseljeni iz Srbije, gradovi na rekama Savi i Dunavu su u našim rukama, sloboda i unutrašnja nezavisnost Srbije postale su prava istina".