Reparacije i ratni dugovi Jugoslavije (Srbije) u Prvom svetskom ratu
Do 1931. godine Nemačka je platila oko 36 milijardi zlatnih maraka na ime reparacija
Istovremeno je dobila kredite od saveznika u iznosu od 33 milijarde zlatnih maraka, kako bi mogla da otplaćuje ratnu štetu
Stvarni iznos koji je ova zemlja platila bio zanemarljiv u odnosu na razaranja koja je učinila Nemačka ratna šteta na teritoriji Srbije je utvrđena u iznosu od 3,910 milijardi maraka u zlatu, što je predstavljalo samo 3,45% ukupnih ratnih reparacija
Ratna šteta i reparacije u Drugom svetskom ratu
Londonskim sporazumom iz 1953. godine ponovo je odložena naplata reparacija od Nemačke
Mirovni ugovor sa Nemačkom nije potpisan, a formalni izgovor je pronađen u činjenici da je ova zemlja bila podeljena na dve države. Stoga se, s pravom, očekivalo da će sa ujedinjenjem Istočne i Zapadne Nemačke pitanje reparacija biti ponovo pokrenuto. Međutim, kada je krajem 1989. srušen berlinski zid i Nemačka ponovo postala jedna država, reparacije su, slučajno ili namerno, zaboravljene
Od Nemačke su, na ime ratne štete, dobijena industrijska postrojenja i oprema u vrednosti od 35.786.418 dolara, što predstavlja samo jedan promil (!?) od štete koju je ova zemlja počinila na teritoriji Jugoslavije u Drugom svetskom ratu
Sastavni deo kreditnog aranžmana sa Nemačkom, predstavljao je dokument pod nazivom Ed memoar (Aide memoire), kojim se Jugoslavija, praktično, odrekla daljih potraživanja od Nemačke, po osnovu žrtava nacističkog progona: „Vlada SFRJ u principu prihvata predloge vlade SRN da se iznosom od ukupno milijardu DM kredita u vidu pomoći u kapitalu (Kapitalhilfe) kompenzira obeštećenje jugoslovenskih žrtava nacističkog progona“
Onaj ko izgubi rat, mora da snosi posledice i da plati razaranja. To je važilo i za Nemačku posle 1945, ali samo delimično. Do danas Berlin odbija da zaključi valjane mirovne ugovore i da isplaćuje ratne odštete.
Kada će Srbija kao pravni sledbenik Jugoslavije da saopšti javnosti da nikada nije isplaćena ratna šteta za patnje i ubijanje njenih građana u celini, koji iznos novčanih sredstava je primljen i potrošen na izgradnju infrastrukture ili za nešto drugo, kada će da se otvore arhive i saopšti koliko je podnetih zahteva za odštetu žrtava i koliko je njih rešenih, da je nesporno da su zaključeni međunarodni ugovori sa Italijom i Mađarskom te je šteta delimično naplaćena a delom oproštena, a Bugarskoj i oproštena u potpunosti? Podrazumeva se, tokom 1947. godine građani-žrtve terora nisu dobili ni dinar i ovim su činom sve individualne patnje zaboravljene u ime ekonomskog napretka države.
Zašto se transparentno nikada ovim građanima nije saopštilo da sa Nemačkom međunarodni ugovor o obeštećenju nikada nije zaključen, iako je broj žrtava upravo u Jugoslaviji najveći, a da je SR Nemačka delimično isplatila novac, ali NA IME POMOĆI U KAPITALU, A NE NA IME RATNE ŠTETE!
Komentara: 0