„Ako je verovati Deretiću, prvi pomen Srba potiče iz XIX veka pre Hrista sa područja Mesopotamije. Priznajem da sam prilično razočaran jer sam živeo u uverenju da je taj volšebni „autohtonista” kadar da drevnost srpskog roda pomeri znatno dublje u prošlost i dobaci do, recimo, XXX milenijuma pre naše ere. Ovako, u njegovoj verziji povesnice, Srbi mi se nekako čine kao kojekakvi skorojevići i nikogovići bez korena.

U pitanju je sumerski zapis na klinastom pismu o vladaru Ninu Belovom, koji je, kako beleže Deretić i Antić, navodno pročitao Arčibald Sajs i koji glasi: „Ur-Nina šar Širpurla (Shirpurla)”, a koji u Deretićevom „znalačkom” prevodu glasi „Gospodin Nino, car Srba”. Ovakvom, najblaže rečeno proizvoljnom i pučkom tumačenju opire se više opštepozatih činjenica. Deretić smatra da je reč Ur srpska, a da su je kasnije od Srba preuzeli Mađari. U stvari, obratno, reč Ur je mađarska, pa je to i koren imena Uroš koje je iz mađarskog ušlo u srpske zemlje. To bi bilo isto kao kada bismo, na primer, za ime Muhamed tvrdili da je srpsko! Mada, primetiće neko od „srbskih” majstora etimologije, i to se lako – prema formuli: Muhamed = muha + med – može dokazati.

Deretić navodi besmisleno objašnjenje: „Zvanje car imali su svi asirski vladari i to se nalazi zapisano na onim pismima koja nisu imala slovo cifa (C) kao sar ili šar”. A onda sledi još jedna „bravura”: „To zvanje je doprlo do naših dana u tituli persijskog cara, kao šah”. Bez komentara!”

Radivoj Radić, Klio se stidi, Evoluta, Beograd 2016.

* * *

Iz predgovora

"...Pseudoistorija je postala deo ovdašnjeg folklora, rame uz rame sa rijaliti programima, turbo-folkom i vidovnjacima koji u posleponoćnim satima na raznim lokalnim televizijama "proriču" budućnost naivnim i lakovernim gledaocima..."

"...Naposletku, moram da priznam da sam se i ovoga puta, pišući knjigu Klio se stidi, kao i prilikom rada na prvom i ostalim izdanjima knjige Srbi pre Adama i posle njega, odlično zabavljao.