Za knjigu pesama “Carmina Galli”, objavljenu u izdanju Narodne biblioteke „Stefan Prvovenčani“ iz Kraljeva, kragujevačkom pesniku Nikoli Živanoviću biće dodeljena ovogodišnja nagrada “Branko Miljković”, saopštio je Niški kulturni centar.
Članovi žirija Nikola Vujčić, Aleksandar Kostadinović i Goran Stanković ističu da su imali “složen zadatak da se opredele za najbolju knjigu pesničke produkcije prethodne godine”, ali da su jednoglasno odlučili da nagrada pripadne Živanoviću. Napominju da je na konkurs pristiglo oko 150 pesničkih knjiga.
U nagrađenoj knjizi pesnik, pored posvedočenog afiniteta za poetsku minijaturu, demonstrira sposobnost građenja opsežnih, višedelnih pesničkih celina. Eliotovski početak zbirke "Carmina Galli" ne nagoveštava samo određeno shvatanje literarne baštine, već i opredeljenje autora za ono nekanonsko i apokrifno u njoj - navodi se u obrazloženju žirija.
Oni navode da je Živanović nastavljač evropskog toka književnog moderniteta koji je prepoznatljiv po „estetici ružnog“, po „okrutnom i groznom skopčanim s uživanjem“.
Raznovrsno pervertiranje konvencionalnog odnosa između mladosti i iskustva, tela i duha, erosa i tanatosa bitna je odlika Živanovićevog pristupa tradiconalnim temama i predstavlja, između ostalog, osnovu njegove inovativne rekonfiguracije ljubavnog pesništva - stoji u obrazloženju.
U najužem izboru za nagradu bile su i knjige “Belo pule” Zlate Kocić, “Neka, hvala” Nebojše Vasovića i “Dlaka na jeziku” Miroslava Cere Mihailovića.
Nagradu dodeljuje Grad Niš, a finansijski je podržava Ministarstvo kulture.
Nikola Živanović rođen je 19. juna 1979. u Kragujevcu. Prvu plaketu pesama objavio je 1998. zajedno sa Aleksandorm Šarancem. Potom je sledila zbirka “Narcisove ljubavne pesme” (1999), a nakon deset godina zbirku pesama “Astapovo”. Osim pesama piše književnu kritiku, eseje i naučne radove i prevodi poeziju sa engleskog jezika.
Na današnji dan rođen Branko Miljković
Odluka o dobitniku nagrade saopštena je upravo na dan rođenja Branka Miljkovića, koji je jedan od najznačajnijih niških pesnika.
Prvom zbirkom pesama “Uzalud je budim” (1957) postiže uspeh kod publike i kritičara, a potom objavljuje i zbirke “Smrću protiv smrti" (zajedno sa Blažom Šćepanovićem, 1959), “Poreklo nade" (1960), “Vatra i ništa" (1960) i “Krv koja svetli" (1961).
U zbirci pesama „Izvor Nade“, napisao je epitaf „Ubi me prejaka reč“.
U jesen 1960. godine zbog nesporazuma sa jednim brojem pesnika i prijatelja, otišao je u Zagreb da radi kao urednik kulture u Radio Zagrebu. Nedugo zatim, 12. februara 1961, nalaze ga obešenog za drvo na periferiji Zagreba.
Autor J. C. Izvor Južne vesti
NIŠKA TELEVIZIJA: NIKOLA ŽIVANOVIĆ DOBITNIK NAGRADE "BRANKO MILJKOVIĆ"
BIOGRAFIJA
Nikola Živanović rođen je 19. juna 1979. u Kragujevcu. Diplomirani je filolog opšte književnosti sa teorijom.
Prvu plaketu pesama objavio je 1998. zajedno sa Aleksandorm Šarancem. Potom je sledila zbirka Narcisove ljubavne pesme (1999), a zatim i prevod izabranih pesama Huga fon Hofmanstala Balada o Životu (2000, zajedno sa Vladimirom Jagličićem i Nikolom Živkovićem). U to vreme prevodi i pesme Vilijema Blejka i Vilijema Vordsvorta. Pesme i prevodi iz ovog perioda nalaze se u mnogim lokalnim i festivalskim antologijama i zbornicima. 1998. upisuje Pravni fakultet u Kragujevcu da bi ga posle upisane treće godine napustio i upisao srpski jezik i književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, a potom, uporedo sa njim i opštu književnost sa teorijom književnosti na istom fakultetu. U ovom periodu dobija nagrade za poeziju na festivalima u Vrbasu i Knjaževcu, a nagrade za esej u Zrenjaninu (Ulaznica) i na Disovom proleću u Čačku.
Desetak godina posle prethodne knjige objavljuje zbirku pesama Astapovo (Povelja, Kraljevo, 2009), za koju je dobio nagradu Trećeg trga. U to vreme osim pesama piše književnu kritiku, eseje i naučne radove i počinje da prevodi poeziju sa engleskog jezika. Od prevoda treba izdvojiti Antologiju imažističke poezije (objavljenu 2009. u časopisu Gradina). Sarađuje sa gotovo svim relevantnim književnim časopisima u Srbiji: Beogradski književni časopis, Polja, Povelja, Gradina, Koraci, Letopis Matice srpske, Književni list, Književni magazin, Kvartal, Pančevačke sveske, Zlatna greda, Bagdala i dr. Zajedno sa knjigom pesama Koferi Džima Džarmuša Petra Matovića, Astapovo postaje prelomna knjiga u srpskoj lirici i jedna od prvih knjiga onoga što će se ubrzo nazvati novom srpskom poezijom.
2010. godine počinje se intenzivno družiti sa Borislavom Radovićem. Tada počinje i saradnja sa časopisom Poezija, a uskoro i sa prevodilačkim časopisima Pismo i Mostovi. Iste godine izlazi i drugo izdanje Astapova. 2011. zbirku pesama Astapovo predstavlja u Zagrebu i Lajpcigu (kao stipendita Gete univerziteta). Završava opštu književnost. Povremeno sarađuje sa internet časopisom za savremenu književnost Agon i sarađuje sa pesnicima iz svoje generacije. To uključuje i javna čitanja poezije na pesničkim večerima koje organizuju Argh, Poezin, Poetarijum i dr. 2011. postaje član Srpskog književnog društva, a 2012. član Udruženja književnih prevodilaca Srbije. Pesme mu prevode na brojne jezike: slovenački, nemački, poljski, češki, španski itd. Zastupljen je u brojnim antologijama i zbornicima koji definišu mlađu generaciju (Van kutije, Prostori i figure, Vantufri, Restart), u tematskim antologijama u časopisima (Poezija, Beogradski književni časopis, Književni magazin) kao i u antologiji srpske poezije na španskom jeziku El Color de la Esencia. U junu 2011. izašao je tematski broj časopisa Sent u celini posvećen njegovom radu. Priredio ga je Enes Halilović.
Intenzivno se bavi prevođenjem sa engleskog jezika. Prevodi pesme Volasa Stivensa, T. S. Eliota, Harta Krejna, Čarlsa Olsona, Vistana Hju Odna, Luisa Meknisa, Stivena Spendera, Toma Gana, Stenlija Kunica, Lujze Glik i drugih, kao i dramu T. S. Eliota Svini borac. Počinje saradnju sa Trećim programom Radija Beograd za koji radi prevode i prikaze knjiga.
2014. objavljuje zbirku pesama Carmina Galli u kraljevačkoj Povelji.
2015. trebalo bi da u izdavačkoj kući Mali vrt izađu sabrane pesme Džejmsa Džojsa u njegovom prevodu.
Upravo u trenutku lične nedoumice u vezi sa mnogobrojnim tekućim poetikama i politikama književnosti, zatekla me je knjiga čiste poezije, poezije kao takve, poezije kao umetničke svesti i egzistencije po sebi. Živanovićeva pesnička zbirka, kao uverljiva dikcija vlastite epohe, modifikuje već postojeći Eliotov "idealni poredak" umetničkih dela i vrednošću saobražava celini starog i novog.
Jana Aleksić
Nasuprot vaznesenju, horizontala Živanovićeve nove pesničke zbirke, kao i kod simbolista, označava tvrdokornu stvarnost, kolektiv blaziran u svojim opsesivnim rutinama za sticanjem, neosetljiv za damare života umetničke egzistencije. Otud pesnikovo samoizgnanstvo u sobu, u sebe, u porok kao vrlinu, u smrt kao najveću i možda jedinu vrednost nakon propasti ljubavi – i distance prema potencijalnoj budućoj, drugoj, novoj koja za njega znači samo novu bol i razočaranje – već zazivanje i hrljenje u sadovsku, (sado)mazohističku, perverznu, riskantnu, nemoguću, privremenu, agresivnu i destruktivnu, žrtveno-obrednu, dionizijsku, kao jedinu prihvatljivu i moguću ljubav ("Ljubavna pesma Svetog Sebastijana", "Dionisove kosti", "Repriza", "Carmina Galli").
Komentara: 0