Kako se srpska istorija predstavlja u stranoj naučnoj javnosti?
Poslednjih desetak godina prešlo se na ubrzano prekrajanje naše istorije, i njeno upodobljavanje novim političkim realnostima. Tumačenja uzroka raspada Jugoslavije u godinama pred građanski rat, uvijene u naučnu formu, a uz podršku germanskih kolega širili hrvatski pseudonaučni propagandisti, postala je vremenom opšteprihvaćena interpretacija istorije Jugoslavije. Koja je zatim protegnuta i na starija razdoblja srpske istorije. Tim tumačenjima se, posle besomučne hajke u medijima, ne u potpunosti, ali svakako većinski, priklonio i anglosaksonski i frankofonski svet politikologa i istoričara.
Srbija će biti označena kao glavni krivac za izbijanje Prvog svetskog rata. Sledeće godine je stogodišnjica, i centralna proslava u ime EU treba da bude u Sarajevu na Vidovdan. Teško će biti, čini se, da izbegnemo još jednu, novu demonizaciju Srbije, koja će imati svetsku promociju
Takva, izvorno hrvatska stanovišta, danas je prihvatio i jedan deo naše takozvane naučne javnosti, ređe iz ubeđenja, a češće, čini se, iz opipljivih finansijskih interesa. To je ona grupa ljudi koja se na HTV-u i Al-DŽaziri već godinama ritualno izvinjava što eto, zlehudom sudbinom, pripada našem narodu... ili živi u Srbiji. Oni, inače, osporavaju da se u Srbiji ikada dobro živelo, a do 1914. iz Srbije se niko nije iseljavao, nego su se ljudi neprestano iz svih okolnih pokrajina useljavali. U isto vreme iz Like i Dalmacije u slavnoj Austrougarskoj, bežeći od siromaštva sve do početka 20. veka, Srbi, ali i Hrvati, napunili su američka naftna polja i čeličane, i to je danas najstariji sloj naše dijaspore na svetu.
Uprkos tome, za ovaj deo takozvane naučne elite zlatno doba Srbije (1903-1914), pod vladavinom Petra I Karađorđevića, samo je romantičarski mit, pošto jedino zlatno doba može biti ono iz doba vlasti njihovih današnjih ideoloških predvodnika, takozvanih anarholiberala u Titovoj Jugoslaviji sedamdesetih, kad su zabranjivane knjige, filmovi, predstave, studentski i književni listovi, a njihovi autori i urednici smenjivani, otpuštani, osuđivani ili slati u zatvore. Taj deo "naučne elite", zapravo je logistička podrška svima onima koji se bave nama, a koji raspirujući stare i utemeljujući nove stereotipe, traže da se baš kod nas njihova nenaučna gledišta, uz omalovažavajuće ocene o sposobnostima Srba i srpskog naroda, prihvate kao ispravna.
S druge strane, gnušam se i od onih pseudopatriota, lažnih velikosrba, koji su najbučniji, opet radi lične koristi, a koji su posle svake narodne nesreće, menjajući po potrebi i ideološko-partijske predznake, sve uspešniji i bogatiji. Onih trećih koji istrajno rade, teže istini a ne propagandi, bar kad su društvene nauke u pitanju, nekako je uvek najmanje i oni se najređe oglašavaju u javnosti. A među njima, kao i u našoj široj kulturnoj javnosti, nema jasne svesti da se naučna tumačenja i novi rezultati moraju, osim na srpskom jeziku, što češće saopštavati međunarodnoj publici i na stranim jezicima. Na sreću, Balkanološki institut SANU je prepoznao ovu potrebu, ali ipak nije dovoljno da to radi samo jedna, ma kako ugledna, naučna ustanova.
Naš zbornik o životu Srba i nealbanaca u enklavama na Kosovu, doštampavan je više puta. Evo, još malo za ilustraciju stanja: o pitanju Kosova posle februara 2008, na stranim jezicima, namenjena inostranoj publici, a iz pera naših autora, objavljena su samo tri nova naslova, od kojih sam autor dve obimne knjige, jedne na francuskom, štampanoj u Lozani "Kosovo: Sukob bez kraja?", (Kosovo. Un conflit sans fin, 2008), i druge, na engleskom "Kosovska drama Srbije" (Serbia’S Kosovo Drama: A Historical Perspective, 2011), uz podršku Čigoja štampe, kako bi se i na tom govornom području čulo nešto o našim argumentima i stavovima. To je, razumljivo, tek kap u moru obimne, skoro nepregledne naučne ili politikološke literature kojom nas, praktično na nedeljnoj osnovi, zasipaju s raznih govornih područja, s tumačenjima koja najčešće jednostrano osuđuju srpsku stranu u kosovskom sukobu, ili, u daljoj istoriji, poriču bilo kakvu vezu Srbije i Srba s Kosovom, kao autentično ilirsko-albanskim prostorom. Neke od njih, kao na primer jedna skorašnja "naučna studija" o Kosovskoj bici kao albanskom epu, munjevitom brzinom su prevedene u Beogradu, kako bi se takvim gledištima dao i "legitimitet" naše sredine.
Dalje u udžbenicima širom sveta, Memorandum SANU i dalje se tumači kao navodni ratni plan Srbije za etničko čišćenje po Jugoslaviji, a razni istorijski događaji od Načertanija Ilije Garašanina iz 1844. do uzroka izbijanja Prvog svetskog rata 1914. izdvajaju kao nepobitni "dokazi" o Srbima kao remetilačkom faktoru na Balkanu i narodu praktično neuklopivom u savremenu evropsku civilizaciju.
POSLE KOSOVA PORAŠĆE APETITI I ZA DRUGIM DELOVIMA SRBIJE
Izvor: NSPM
Komentara: 0