"Rekvijem" Volfganga Amadeusa Mocarta biće izveden u holu Druge kragujevačke gimanzije u subotu 10. decembra od 20 časova, a ulaz je besplatan.
Kako solisti, nastupiće:
Evgenija Jeremić – sopran
Zorica Beloica – mecosopran
Tibor Heveši – tenor
Goran Krneta – bas
Hor priprema Đorđe Catić, a dirigovaće Nemanja Mitrašević.
* * *
Rekvijem (Requiem, K. 626) Volfganga Amadeusa Mocarta (Wolfgang Amadeus Mozart) jedno je od njegovih najpoznatijih dela, ali istovremeno i najintrigantnijih. Ova misa za mrtve, u d-molu, predstavlja vrhunac Mocartovog stvaralaštva na polju duhovne muzike.
Široj javnosti je nažalost, manje poznata činjenica da je Mocart bio i jedan od najznačajnijih kompozitora duhovne muzike klasicizma. Dva osnovna razloga stoje iza neverovatnog uspeha i popularnosti Rekvijema: prvenstveno, to je zbog Mocartove izuzetne muzike, dok je sa druge strane oko ove kompozicije izgrađen jedan od najvećih mitova muzičke umetnosti. Ovo delo bilo je, i još uvek je tema brojnih istraživanja i rasprava stručne javnosti. "Mocartovo poslednje remek-delo", "delo kojim je predvideo sopstvenu smrt", "delo misterioznog naručioca" – samo su neki od čestih "sinonima" za Rekvijem. Istina je da su određene okolnosti u vezi sa nastankom ove kompozicije dugo bile nepoznanica istoriji muzike, kao i da nam pojedina pojašnjenja i danas nedostaju. Ipak, činjenice kojima raspolažemo dovoljne su da Rekvijem pokušamo da razumemo, analiziramo i doživljavamo kao jedno od Mocartovih najzrelijih ostvarenja.
Rekvijem jeste Mocartovo poslednje delo, koje je, zbog kompozitorove prerane smrti, ostalo nedovršeno. Nastajalo je tokom drugog dela 1791. godine, nakon što je Mocart prihvatio narudžbinu velikog ljubitelja muzike – grofa Franca fon Valsega (Franz von Walsegg). Grof fon Valseg delo je naručio kao sećanje na svoju preminulu suprugu, a Mocartu je to bila prilika da se, nakon komponovanja mnogih misa i kraćih liturgijskih kompozicija, oproba u možda najdramatičnijem muzičkom žanru. Kako je funkcija muzike u katoličkoj crkvi utemeljena tradicijom, to važi i za jedan od značajnih žanrova, koji vodi poreklo još iz srednjeg veka – misu za mrtve. Osam delova rekvijema sastoji se iz četrnaest stavova. Mocart je stvorio monumentalno delo, u kojem je, i pored brojnih izvanrednih opera koje je napisao, ostvario vrhunac dramatike, i koje je uticalo na mnoge potonje kompozitore. Dramaturški potencijal latinskog teksta inspirisao je Mocarta na kompleksnu, emotivnu, snažnu i povremeno mračnu muziku koju možemo čuti samo još u njegovoj operi Don Đovani.
Pisanjem rekvijema bavili su se mnogi kompozitori, te je još u Mocartovo vreme vladala velika stilska raznovrsnost. Ono čemu je Mocart u ovom delu težio jeste sinteza stilskih sredstava barokne epohe, kojom je bio veoma inspirisan, i savremenijih kompozitorskih praksi klasicizma. U njegovim brojnim crkvenim delima, a svakako i u Rekvijemu, očigledan je uticaj nekih od najznačajnijih žanrova Mocartovog opusa – simfonijske muzike i opere. Orkestar, vokalni solisti i hor imaju jednako važne uloge u ovoj kompoziciji u kojoj su očigledni međusobni uticaji instrumentalne i vokalne muzike.
Romantizovani pogled na Rekvijem, koji je rezultat estetike XIX veka, do danas nije potpuno nestao. Teško je pustiti činjenice da govore same za sebe. Mocart je u potpunosti završio samo prva tri stava, dok su ostali stavovi ostali u skicama. Nakon kompozitorove smrti, 5. decembra 1791. godine u Beču, njegova supruga Konstanca zamolila je Mocartovog učenika Franca Ksavijera Sismajera (Franz Xaver Süßmayr) da dovrši delo. Smatra se da je Sismajer prvo prepisao sve ono što je Mocart završio i skicirao, a da je potom uradio orkestraciju koja je nedostajala na način koji je izgledao najpribližnije Mocartovim intencijama. Muzika Rekvijema prevazilazi duhovnu muziku i ideju o smrti koja nije samo neprijatelj, već nudi večni mir. U ovoj partituri nalazimo izuzetno postavljenu dramu između kontrasta svetla i tame, očaja i utehe, pretnje i nade.
Dostojanstvenost Rekvijema nije posvećena samo preminulima, već i onima koji za njima ostaju u patnji. Iz tog razloga, Mocartova muzika je u pojedinim momentima krajnje lična, kao što je to uostalom i sama vera.
Anja Lazarević
BIOGRAFIJE
Nemanja Mitrašević
Rođen u Kragujevcu gde završava nižu i srednju muzičku školu. Studije dirigovanja završio na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu u klasi prof. Darinke M. Marović. Završio je postdiplomske studije kod maestra Uroša Lajovica redovnog profesora Univerziteta za muziku i izvođačke umetnosti u Beču (2011), i u organizaciji istog univerziteta seminar kod prof. Ištvana Deneša (2004). Deo je koncertnih nastupa ansambla Methamorphosis, orkestra Šlezinger, Beogradske filharmonije i Simfonijskog orkestra RTS-a. Jedan je od inicijatora i osnivanja gudačkog orkestra Šlezinger iz Kragujevca. Osnivač i dirigent Kragujevačkog orkestra (2011).
Evgenija Jeremić
Završila je instrumentalni i teoretski odsek u Muzičkoj školi "dr Miloje Milojević" u Kragujevcu. Instrumentalni odsek, smer solo pevanje završava u klasi prof. Lidije Jevremović, a potom upisuje studije solo pevanja na FILUM-u u klasi prof. Marine Trajković-Bidžovski. Studije solo pevanja nastavlja i završava na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu u klasi prof. Violete Pančetović-Radaković. Trenutno pohađa doktorske studije za solo pevanje na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu.
Učestvovala na brojnim takmičenjima na kojima je ostvarivala odlične rezultate:
Prva nagrada, nagrada publike i nagrada plovdivske opere na „2. Internacionalnom takmičenju mladih operskih pevača Elena Nikolai”, Bugarska, 2014.
Prva nagrada na „43. Takmičenju muzičke omladine” (Jeunesses Musicales) u Beogradu, 2013.
Petar Konjović, Lazar Jovanović, Nikola Cvejić na kom je proglašena za najmlađeg laureata takmičenja.
2011. primljena u operski studio "Borislav Popović" pri Narodnom pozorištu u Beogradu, uloga Zelatriče iz opere "Sestra Anđelika" Đakoma Pučinija. Uloga Stanke iz opere "Na uranku" Stanislava Biničkog, kao i u opereti "Slepi miš" u ulozi Rozalinde. 2016. glavnom ulogom u operi „Sestra Anđelika” u Nacionalnoj operi u Plovdivu. 2016. u Beogradu, debituje u uloga Mimi u Pučinijevim „Boemima”.
Proglašena je za studenta generacije Fakulteta muzičke umetnosti u decembru 2015. godine i dobitnik je nagrade revije klasične muzike "Muzika Klasika" u kategoriji mladi izvođač 2015. godine. Dobitnik je i međunarodno priznate umetničke nagrade"BelBrend" za državni kulturni doprinos.
Značajne nastupe ostvarila je sa Horom i Simfonijskim orkestrom Radio-televizije Srbije, Beogradskom filharmonijom pod umetničkim vođstvom Gregori Asa, Filharmonijom mladih "Borislav Pašćan", orkestrom opere iz Brašova, orkestrom plovdivske opere, umetničkim ansamblom "Stanislav Binički".
Od 2014. godine je član UMUS-a.
Zorica Beloica
Muzičku akademiju upisuje u klasi profesorke mr. Vere Kovač-Vitkai. Za vreme studija u Novom Sadu nastupa na koncertima u organizaciji Muzičke omladine Novog Sada. Stipendista je Fonda za unapređenje vokalne umetnosti mladih "Melanija Bugarinović i ćerka Mirjana Kalinović Kalin". Posle dve godine studija prelazi na Visoku školu za muziku u Frajburgu (Nemačka), kao stipendista te ustanove, gde u okviru programa Operskog studija sarađuje sa dirigentom Jakobs Reneom (René Jacobs). Diplomirala je u klasi profesorke mr. Marine Trajković-Bidžovski na FILUM-u u Kragujevcu 2014. godine, a master studije završava 2016. godine na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu u klasi profesorke mr. Anete Ilić.
Od nagrada u toku studija izdvaja prvu nagradu na međunarodnom takmičenju "Petar Konjović" u Beogradu 2014. godine i prvu nagradu na konkursu za učenike solo pevanja "Srpska solo pesma" u Mladenovcu 2014. godine gde je bila laureat.
Od koncertih nastupa u okviru studija ističe nastupe u Sinagogi sa simfonijskim orkestrom Akademije umetnosti u Novom Sadu, nastup u galeriji Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU), nastup na Kolarcu sa orkestrom "Dušan Skovran", kao i koncert u pratnji Niškog simfonijskog orkestra u Nišu. Aktivno učestvuje u svim važnim kulturnim manifestacijama u Kragujevcu.
Trenutno radi kao profesor solo pevanja u Muzičkoj školi "dr Miloje Milojević" u Kragujevcu.
Tibor Heveši
Srednju muzičku školu upisao 2004. godine u Zrenjaninu u klasi prof. Ane Aleksić Šajrer na smeru solo pevanje. U toku školovanja je učestvovao na raznim mađunarodnim i internacionalnim takmičenjima gde je osvajao nagrade. Usavršavanje je nastavio na Filološkom-umetičkom fakultetu u Kragujevcu, takođe na smeru solo pevanje u klasi prof. Marine Trajković-Bidžovski.
2010. godine je dobio svoju prvu ulogu u Nemačkoj "Neuzelle" u operi "Casanova" (Albert Lortzing) - lik gondolijera. 2011. postao je član operske kuće "Madlenijanum" u Zemunu gde je dobio ulogu Arlekina u operi "Pagliacc" (R. Leoncavallo). 2012. - glavna uloga u operi "Čarobna frula" (Mocart) - uloga Tamina. 2014. - glavna uloga u operi "Ljubavni napitak" (G. Donizzeti) - uloga Nemorina.
U toku studiranja je bio veoma aktivan u muzičkom svetu, bio je i solista Kragujevačkog gradskog hora "Liceum".
Goran Krneta
Diplomirao u klasi Olivere Grujić Slavić, na Akademiji lepih umetnosti u Beogradu. Pohađao Operski studio u Operi Narodnog Pozorišta u Beogradu, u klasi reditelja Borivoja Popovića i maestre Biserke Cvejić. Dugogodišnji član i solista Hora Radio-televizije Srbije.
Dobitnik nagrada na republičkom i saveznom takmičenju muzičkih škola 1995, međunarodnom takmičenju "Petar Konjović" 1998, osvojio je prvu nagradu na takmičenju "Nikola Cvejić" u Rumi 2001. godine.
2001. nastupa u kamernoj operi Majkla Najmana "Čovek koji je pobrkao svoju ženu sa šeširom" u produkciji "Ideas campus"-a, na gostovanju u Sloveniji, a zatim na BITEF-u 2001. (Jugoslovenska premijera). 2002. godine angažovan u "Kamernoj operi Madlenijanum", u delu W. A. Mozarta "Cosi fan tutte", sa ulogom Don Alfonsa, u režiji Mikloša Sinetara, pod dirigentskom palicom Rubena Silve.
Od 2007. je stalni solista Opere Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu.
Komentara: 0